سینما

باید گفت صنعت تکامل یافتۀ  هنر عکاسی (فوتوگرافی) است. اصطلاح فوتوگرافی اول بار توسط سرجان هرشل منجم انگلیسی پسر ویلیام هرشل معروف به کار برده شد و پس از آن این کلمه برای عکاسی به تدریج مقبولیت عام یافت.

بدون شک ن

قطۀ آغاز سینما (تاریکخانه)است (قرن هفدهم میلادی). در سال 1660 برای اولین بار ریاضییدان دانمارکی وانگشتین در شهر رم یک نورافکن تصویر انداز را که در آن نور مصنوعی جانشین نور خورشید شده بود به تماشا گذاشت. او عکس های نقاشی را روی شیشه به وسیلۀ نور به روی پرده می انداخت. (در قرن هفدهم نقاشی ها را از پشت یکعدسی به روی پرده منعکس می کردند). در سال 1757بکاری تاثیر نور را روی یک طبقه حساس (کلرورنقره) کشف کرد. در سال 1799 شوسیه تاثیر (هیپوسولفیت دوسود) را روی املاح نقره به ثبوت رساند. در سال 1802 ودگوود اعمال عکاسی فوق را از نو مورد مطالعه قرار دارد و عکاسی را به منزلۀ وسیله ای برای برداشت تصاویر معرفی نمود و روبرتسون اشکال متحرک را روی پرده نشان داد. در سال 1822 ژوزف نیسفورنییپس (1765-1833) شیمیدان فرانسوی طریقه ای برای عکاسی اختراع نمود. پس از او همکارش لوئی داگر کار های او را دنبال کرد و به تاثیر بخار جیوه برید در نقره پی برد و سرانجام موفق به اختراع طریقۀ (داگرتوئیپ) گردید.(1838)

بنابر این اصول عکاسی مبتنی بر این امر است که بعضی از مواد شیمیائی نسبت به نور حساس می باشند و اگر نور بر آنها بتابد، تغییراتی در آنها به وجود می آید. پس برای عکاسی دو عامل اساسی لازم است: یکی نور ، و دیگری سطحی حساس نسبت به نور

در عکاسی کنونی سطح حساس نسبت به نور، فیلم شفافی است از ماده ای پلاستیک که با لایه ای از ترکیبات نقره که نسبت به نور حساس هستند پوشیده شده است. وقتی نور از شیئی به واسطۀ دوربین عکاسی بر فیلم بتابد ، لایۀ حساس فیلم ، دستخوش تغییرات شده  و تصویری از شیئی بر فلم حادث می شود این تصویر مرئی نیست و باید آن را به وسیله بعضی از مواد شیمیائی ظاهر کرد