با اینکه دوربینهای سبک و دستی را میتوان برای مدتی کوتاه روی شانه نهاد و تصویر برداری کرد، ولی اگر بخواهید نمایی را به مدت طولانی نگه دارید یا از یک نمای باز تا نمای بسته زوم کنید، به طور حتم نیاز به تکیه گاهی اضافی دارید تا تصویر ثابت و بدون لرزش ضبط یا پخش شود. برای این کار، طرحها و گونه های مختلفی از پایه های دوربین با مزایا و محدودیتهای ویژۀ خود موجود است.

دوربینهای سبک

دوربینهای سبک و دستی را میتوانید با ابزار و وسایل مختلف ، ثابت و بدون حرکت نگه دارید:

·        پایۀ دوربین که به بدن تکیه می کند: پایه ای است که روی سینه یا دور کمر قرار می گیرد.

·        پایۀ تک شاخه یا سه پایه که روی زمین قرار میگیرد.

·        ابزار ویژۀ ثابت نگه داشتن دوربین، که به طور نوری ( از طریق لنز دوربین – م ) یا به طور الکترونیک ، لرزش دوربین را جبران می کند.

·        واحد ثابت نگه داشتن ((استدی کم)) که دوربین را حتی هنگام دویدن یا صعود از پله یا کوه ، بدون لرزش حفظ می کند.

کله گی دوربین

کله گی در حقیقت دوربین را روی سه پایه محکم می کند و به دوربین امکان می دهد با دقت حول محور افقی یا عمودی حرکت کند و با قدرت و تحت هر زاویه ای قفل شود (ثابت بماند – م)

یک یا دو دستۀ مخصوص به کله گی متصل می شود که حرکات دوربین از طریق آنها اعمال می گردد و به طور معمول با دکمه های فرمان لنز زوم ( روی دستۀ چپ) و واضح سازی تصویر (روی دستۀ راست) هماهنگ می شود.

سه پایه

سه پایه حتی در سطوح نا هموار، تکیه گاه محکمی برای دوربین است. هر چند باید یاد آوری کنیم که سه پایه را نمیتوان در محیط حرکت داد و هنگام تصویر برداری امکان تغییر ارتفاع یا تنظیم آن وجود ندارد.

با قرار دادن یک مثلث چرخدار در زیر سه پایه، سه پایۀ  متحرک خواهید داشت. این سه پایۀ متحرک که برای مقاصد عمومی مقرون به صرفه است، براحتی جابه جا می شود، اما برای انجام حرکات نرم دوربین در حین تصویر برداری مشکل ساز است.

پایۀ ستونی

پایه های ستونی از مهمترین وسایل مورد نیاز دوربینهای بزرگ استودیویی است. ستون بادی این پایه های بزرگ که با هوای فشرده کار می کند، با چرخهایی که در زیر تنۀ سنگین آنها نصب شده، این امکان را فراهم می آورد که حتی در زمان پخش یا ضبط برنامه بتوان ارتفاع دوربین را تغییر داد، یا در نقطۀ معینی در محدودۀ حداقل تا حد اکثر ارتفاع ( برای مثال 1 تا 1.5 متر ) ثابت نگه داشت.

جرثقیل

جرثقیل ، در واقع شامل یک بازوی بلند ( به احتمال الاکلنگی – م) متوازن است که روی ستون مرکزی یک سکوی چرخدار نصب می گردد. این ترکیب به دوربین اجازه می دهد که در یک سر بازوی بلند آن قرار گیرد و از سطح زمین تا ارتفاع مثلا دو متری یا بیشتر بالاتر رود. امروزه شکل سبکتری از این جرثقیلها را روی پایه های ستونی یا محملهای مشابه قرار میدهند و بسیار مورد استفاده است. در این حالت تمام قسمتهای دوربین از راه دور و از پشت بازوی جرثقیل هدایت و کنترل می شود.