علایم دوست داشتن آن محبوب دلها چیست؟

در امت من کسانی خواهند بود که مرا خیلی دوست خواهند داشت. آنان بعد از من خواهند آمد و هر یک از آن ها برای دیدن من، آماده خواهد بود همۀ افراد خانواده و دارایی اش را فدا کند. (مسلم)

موجودیت یک چیز مجرد و مجهول ، از بعضی علامت های آن که موجودیت شان مشخص و معلوم است. فهمیده می شود: محبت، شفقت ، نفرت، ترس، ایمان، عشق و ... از همین قبیل اند؛ آنچه که مادر را با شنیدن کوچک ترین گریۀ طفلش از بستر خواب بر می جهادند، چه چیزی جزشفقت مجسم شده در قالب مادر می تواند باشد؟ مگر مفهوم مادر به معنی مجسم شدن شفقت و آراسته شدن با گوشت و استخوان نیست؟ بدین طریق هر چیز مجرد و مجهول با علامت ها و اشاره های مجسم و معلومی عرض اندام می کند و خود را نشان می دهد...

اشتیاق نشان داده شده به پیامبر نیز با بعضی از نشانه ها و اشاره ها، خود را آشکار می سازد. موجودیت این اوصاف و احوال در یک انسان، این باور را در ما به وجود می آورد که او پیامبرش را دوست دارد. این اوصاف کدام ها اند؟

1-    ترجیح دادن رسول خدا بر هر کس و هر چیز دیگر

یک مومن می بایست رسول خدا را بیشتر از جان خودش دوست بدارد . در علاقمندی قلبی، بزرگ ترین سهم را به آن حضرت اختصاص دهد. و این دوستی، ما را در هر

زمینه به اطاعت از او وادارد. ورنه انسانی که در خارج از شاهراه نورانی رسول خدا، خود را به دام راه و جریان فکری و ایدولوژی و یک ایزم دیگری انداخته باشد و بعد هم ادعای دوستی با رسول خدا را کند، او جز خود فریبی و تسکین خویش، کار دیگری نمی کند.

2-    همیشه به یاد رسول خدا بودن

محب همیشه محبوبش را یاد می کند و ذکر و خاطرش را زنده نگه می دارد. هر گاه انسانی در هر فصل زندگی اش آثاری از فخر عالم را مشاهده کند و همیشه به یاد او باشد، در حقیقت این بزرگ ترین علامت و نشان اشتیاقش به اوست.

3-     سوختن در محبت او

حادثۀ مشهور سیدالموذنین بلال حبشی رض  یکی از مثال های آن است. با وفات رسول خدا گویا دنیای بلال بر سرش فرو ریخته بود و مدینه برایش تنگ می آمد . برای این که این اضطراب طاقت فرسا را اندکی کاهش دهد ، شهر رسول خدا را ترک گفت و در شام مستقر گردید. ماهها بعد، شبی رسول خدا در خوابش نمایان شد و گفت ( ای بلال! به زیارت من نمی آیی؟) این سخن برای برجهیدن او از بستر خواب کافی بود. فوراً به راه افتاد و با رسیدن به شهر پیامبر نخستین کارش شتافتن به زیارت رسول خدا شد. حضرت حسن و حسین (رض) از وی خواستند تا آن روز اذان نماز صبح را بگوید او نمی خواست قلب این یادگار های رسول خدا را بشکند. با صدای رسایش اذان را شروع کرد. با طنین انداز شدن صدای ( الله اکبر) در آفاق مدینه ، ساکنان شهر مثل اینکه اسرافیل در صور دمیده باشد، از رختخواب های شان بیرون پریدند. گویا رسول خدا بر گشته بود. مردم با چشمان پر از اشک به سمت مسجد دویدند. سیدنا بلال نتوانست (اشهد ان محمدا رسول الله) را تکمیل کند. اشک هایش سرازیر و بند پاهایش سست شد و با بی حالی به زمین افتاد. (اسدالغایه فی معرفه الصحابه)

4-     دوستی با دوستان رسول اکرم

ایمان و بی ایمانی مانند شب و روز ، با خطوط قاطع و مشخصی از هم جدا شده اند و به زمستان و تابستان و سردی و گرمی شباهت دارند و از یکدیگر جدا هستند. از این رو یک مومن، ایمان و چیز های متعلق به ان را دوست می دارد و به آن علاقه نشان می دهد و با مومنان دوستی می کند. و در برابر انکار و بی دینی نیز در قلبش احساس نفرت و بغض می کند. این هم یکی از علایم دوستی با رسول خدا است.

5-     هر روز درود خواندن

6-     دوست داشتن سنت او

انسان خود را مشابه کسی می سازد که دوستش دارد این یک حادثۀ روانی است. حتی گاهی از اسلوب سخن گفتن شیوۀ لباس پوشیدن کسانی که خیلی دوستشان داریم، تقلید می کنیم. پس محب و دوست دار رسول خدا نیز در هر زمینه از او پیروی می کند و از بدعت ها اجتناب می ورزد.

7-     دوست داشتن قران کریم

حضرت ابن مسعود (رض) می گوید ( هر کس می تواند با مراجعه به قران از وضعیت خودش آگاه شود ، اگر قران و تلاوت آن را دوست داشته باشد، پیدا است که الله و رسول او را نیز دوست دارد.)

8-     دوستی با اهل بیت

عربها مقولۀ بسیار زیبایی دارند: ( من الحبیب الی الحبیب حبیب؛ هر چه ز دوست رسد، نیکوست) دوستی با اعضای خانواده و اهل بیت رسول خدا و دوستی با سلالۀ ایشان که از اهل بیت امتداد یافته است و امروز به نام (سید) یاد می شوند نیز، تراوشی است از دوستی با رسول خدا. کتب حدیث به این موضوع جایگاه زیادی قایل شده اند  و ما به عنوان نمونه ، حدیثی را از ترمذی نقل می کنیم ( هر که حسن و حسین را دوست بدارد، مرا دوست داشته است، و هر که مرا دوست بدارد، با الله دوستی کرده است؛ و هر که با اینها بغض ورزد ، با من بغض ورزیده است، و کسی که با من کینه ورزد با الله کینه ورزیده است)

9-     راه و دعوتش را از خود دانستن و آن را ادامه دادن  

بدون پذیرفتن و از خود دانستن عقیده و ایدۀ کسی ، ادعای دوستی با او به معنی بی خبری از ماهیت دوستی است. تب و تلاش شبانه روزی در راه انجام وظیفۀ حراست و پاسداری از حق و حقیقتی که رسول خدا به ما به میراث گذاشته است و همچون اصحاب، فدا ساختن مال و جان مان در این راه و تحمل هر نوع سختی ها و دشواری های احتمالی هنگام ادای این مسوولیت ، علامت و دماسنجی است برای دوستی ما با پیامبر اکرم ص هر کس به تناسب رهبر و الگو ساختن زندگی رسول خدا برای خود ، بهره ای از آن محبت برده است.