آتشی افروختند در خانه یی
تا بسوزانند این کاشانه یی
شعلۀ آتش بسوزد صاحبش
بیخبر از آه صاحب خانه یی
محنت و آزار و درد این وطن...
جز نبود ایشانرا افسانه یی
خون این ملت به لذت ریختند
با دل پر کینه و بیگانه یی
نی سرودی از بهار و لاله زار
نی صدای بلبل مستانه یی
گلستان پامال شد با جمله گل
خانۀ بلبل بشد ویرانه یی
با چنان دشمن چه میباید بکرد؟
عزم قاطع خواهد و مردانه یی
جاودان باد عاشق این مرز و بوم
کو بسوزد خویش چون پروانه یی
سیفیا اینجا ترا صد جای شکر
زانکه استی بهر حفظ لانه یی
(حامدسیفی)