اثر صحی و درمانی روزه

روزه افزون بر فوائد تربیتی فردی وانتقال احساس درک درد و مسئولیت اجتماعی ... فوائد صحی و بهداشتی نیز دارد .
روزه تمام دستگاه های بدن را از خستگی مداوم رها می دهد . به جسم نشاط تازه ای می بخشد و از کسالت و سستی در می آورد ، اکثر بیماری ( دردها ، چاقیها زیاد ، بخصوص افسردگی و خستگی روانی ) را جلوگرفته و از بین می برد. در حقیقت روزه داری آن روش تداوی است که غیر مسلمانها ...آنرا در طبابت امروزه به نام « رژیم » جهت تداوی و وقایه برای امراض مختلف تجویز میکنند . روزه از یکسوسبب میشودکه ذخایر مخصوص گلیکوژن یا چربی بدن از نقاط مختلف برداشته شوند و به مصرف احتراق داخلی یا انرژی خارجی و سوخت و ساز آن برسند . 

 

 مسلم است که بدن در حال روزه ابتدا چربیهای زیر
جلدی را به مصرف رسانده و به تدریج نوبت به چربیهای احشا می رسد( ولی بخاطر داشت
که روزه داری هیچگاه صدمه ای به نسوج عضلانی و استخوانی بدن وارد نمی سازد ، مگر
اینکه انسان مدتها گرسنه بماند و تمام ذخایر بدن از بین بروند ، آن گاه نسوج
عضلانی مورد استفاده خود بدن واقع می شوند)  

 

.
از سوی دیگر ، روزه می تواند تاثیرات مثبت بر روان و روح انسان بگذارد و ارتباط فرد بنوعی باطنی با طبیب حقیقی برقرار کند.که نه تنها باعث نجات امراض روانی (استرس) شده ، بلکه بفرد روزه دار با نوع رقّت قلب و احساسی ناگفتنی،باعواطف خیر خواهی هم جانبه(درمقابل مخلوق ) در او بوجود آمده و او را از کینه ، جدل و دشمنی از دیگران دور نگهداشته و در نهایت روزه دار دارای شخصیت میشود با احساس بلند روحی و فکری برتر خدماتی و گذاشتن ارج و احترام به شخصیت دیگران .
در رابطه سلامت و تداوی روزه توضیحات بیشتر را از دکتوران را بخوانش میگیریم ، اما چون نظریات مختلف است لذا در چند روز پی هم ، حوصله افزایی شما را خواهانم :
دکتر الکسی سوفورین دانشمند روسی می نگارد: درمان از طریق روزه فائده ویژه ای در نه تنها درکم خونی، ضعف روده ها، التهاب بسیط و مزمن دمل های خارجی و داخلی، سل اسکلیروز، روماتیسم، نقرس، استسقاء، بیماری های چشمی، مرض قند و بیماری های جلدی و کلیه و کبد و بیماری های دیگر ، را دارا بوده ، بلکه بیماری هایی که مربوط به اصول جسم انسان است و با سلولهای اساس جسم آمیخته شده ؛ مانند : سرطان ، سفلیس، سل و طاعون ، این امراض را نیز در مواقع خاص شِفا میبخشد .
دکتر «الکسیس کارل» در کتاب «انسان، موجود ناشناخته» می نویسد: «با روزه داری، قند خون در کبد می ریزد و چربیهایی که در زیر پوست ذخیره شده اند و پروتئین های عضلات و غدد و سلول های کبدی آزاد می شوند و به مصرف تغذیه می رسند. وی اضافه میکند: « لزوم روزه داری در تمام ادیان تأکید شده است . در روزه، ابتدا گرسنگی و گاهی نوعی تحریک عصبی و بعد ضعفی احساس می شود، ولی در عین حال، کیفیات پوشیده ای که اهمیت زیادی دارند، به فعالیت می افتند و بالأخره تمام اعضا، مواد خاص خود را برای نگهداری و تعادل محیط داخلی و قلب، قربانی می کنند و به این ترتیب روزه تمام بافت های بدنی را می شوید (خانه تکانی می کند) و آنها را تازه می کند.»

منبع: یادداشت شریک شده در صفحات فیسبوک